Pojawiły się pierwsze recenzje Aladdina, ujawniając, czego mogą się spodziewać fani po remake'u Disneya z 1992 roku. Od kilku lat, Walt Disney Studios odkurza niektóre z ich animowanych klasyków i odkrywa je na żywo - do wielkiego sukcesu. Kopciuszek, Piękna i Bestia oraz Księga Dżungli zostały dobrze przyjęte zarówno przez krytyków, jak i fanów i wszystkie okazały się być udane w box office. W rezultacie Disney ma w planach szereg podobnych powtórek akcji na żywo, z których najnowszym jest Aladdin Guya Ritchie'ego.

Aladdin sprawia, że jeden z bardziej przyjemne na żywo działania Disneya remakes do tej pory, a jego aktualizacje do wersji animowanej (zwłaszcza jego usunięcie stereotypów etnicznych i bardziej bezczelnie rasistowskie elementy) w dużej mierze działają na jego korzyść. Tak, to nadal jest filtrowanie folkloru i kultury Bliskiego Wschodu przez obiektyw wielkiego, błyszczącego amerykańskiego przeboju, ale tak samo było w przypadku filmu animowanego, a reprezentacja zapewniona przez nową wersję jest tak bardzo potrzebna jak zawsze w obecnym hollywoodzkim krajobrazie.

Remake odświeża oryginał w przyjemny, ale zdawkowy sposób: Niezwykle satysfakcjonujące jest to, że role te wypełniają wreszcie nie-biali aktorzy, ale film nadal przypomina całkowicie zachodnią interpretację jednej z opowieści z "Tysiąca i jednej nocy". Bohaterowie mówią z większością amerykańskich akcentów w obsadzie, liczby muzyczne są niemal wyłącznie w tradycji Broadway'u, a najwyraźniej nikt nie sądził, że Smith w kajdanach i wesoło żyjący, by ułatwić życie swojemu "panu", miałby niepokojący podtekst. Albo raczej "tekst".